انتهای پایین را در زیر انتهای بالا تا کنید تا گره بزنید. انتهای پایین کمربند یا سمت راست را بگیرید و از زیر انتهای بالا جلوی خود رد کنید. انتهای پایین را از طریق مرکز صلیب بکشید ، سپس انتهای پایین را بکشید تا گره ایجاد کنید. اطمینان حاصل کنید که انتهای آن به طور مساوی آویزان باشد.
در صورت نیاز می توانید گره را شل کنید و مرکز را بگیرید و آن را از هم جدا کنید.دانشجویان مدرن کاراته درجه خود را با استفاده از سیستمی از کمربندهای رنگی مختلف یا ابی نمایش می دهند. با پیشرفت دانش آموزان ، آنها کمربند قبلی خود را با یکی از رنگ های جدید عوض می کنند تا نشانه پیشرفت آنها باشد. هر سبک کاراته سیستم رتبه بندی خاص خود را دارد و در این موارد تفاوت هایی بین سازمان ها و حتی دوجو های فردی وجود دارد. با این حال ، برخی قوانین کلی وجود دارد که می توان آنها را آموخت تا درک بهتری از معنی کمربند کاراته خاص داشته باشند.
با کمربند سفید شروع کنید. هنرمندان رزمی تا قرن بیستم از سیستم کمربند رنگی استفاده نکردند و معمول است که هر مدرسه از تنوع خود استفاده کند. تقریباً هر مدرسه مبتدیان را با کمربند سفید شروع می کند.
یک دانش آموز کاراته از دهم کیو (رتبه دانشجویی) شروع می کند.
به سمت کمربند زرد حرکت کنید. اگر دانش آموزان به طور منظم آموزش ببینند ، باید هر چند ماه یکبار آزمون دهند تا به کیو بعدی برسند. در برخی از صفحات مشخص ، دانش آموز کمربند جدیدی می گیرد. زرد معمولاً کمربند دومی است که دانشجو می بندد ، در کیوی هشتم.
کمربندهای تیره و تاریک را پیش ببرید. این بخشی است که بیشترین تفاوت را در مدارس دارد. به طور کلی ، دانش آموزان سال اول خود را با پیشرفت کمربندهای تیره و تاریک می گذرانند.
پیشرفت معمول آن نارنجی (حدود 7 کیو) ، سبز ، آبی و بنفش (حدود 4 کیو) است. بسیاری از مدارس از نظم کمی متفاوت یا یک رنگ کمتر استفاده می کنند.
پیشرفت کامل کیو با کمربند قهوه ای. بالاترین رتبه در سیستم کیو تقریباً همیشه کمربند قهوه ای است. دانش آموز به طور معمول این درآمد را در حدود 3 کیو بدست می آورد و همچنان که به کیوی 1 صعود می کند همچنان آن را می پوشد.
دانش آموز به طور معمول بیش از یک سال تا رسیدن به کمربند قهوه ای آموزش دیده است. بسیاری از دانشجویان پس از آن دو سال دیگر کمربند قهوه ای خود را می بندند ، اگرچه آنها از کمربند قهوه ای 3 کیو به کمربند قهوه ای 1 کیو پیشرفت می کنند.
به انگشتان پا فشار وارد کنید و تنه خود را به سمت لب دراز کنید. انجام این حرکت با نزدیک شدن لوله ، تخته را از سطح بالا بلند می کند. شما باید کاملاً به این حرکت متعهد باشید زیرا لب به سمت شما پایین می آید و هر گونه تردیدی باعث می شود که آب قبل از ورود به لوله قورت دهید.
کمی از زانو خم شوید ، نه کمر. اگرچه این نکته برای انواع موج سواری اعمال می شود ، اما به خصوص برای لوله گشت و گذار مهم است.
بدن خود را در حین حرکت از سطح صورت فشرده کنید تا لب به شما برخورد نکند. در همان زمان ، با فشار دادن پای جلوی خود به پایین موج ، از چرخش تخته جلوگیری کنید. برای اطمینان از ماندن در موج ، حتماً وزن خود را روی پای پشت خود حفظ کنید.
دست تمرینی خود را به صورت موج بکشید.
نزدیک تخته خود بمانید تا لوله بیشتر باز شود. پس از آن ، می توانید کمی بایستید.
عبور از لوله
قبل از فر دادن لب ، با پمپاژ صورت خط صحیح را تنظیم کنید. مهم است که مسیر خود را قبل از اینکه لب روی سرتان بگذرد ، تنظیم کنید. روی قسمت بالای خروجی لوله تمرکز کنید. با تمرکز بر روی این نقطه ، شما درک بهتری از قد و قد فضای بالاتر از خود می گیرید. این به شما کمک می کند تا خیلی پایین به تخته خود سوار شوید.
اگر لب همچنان به سر شما برخورد می کند ، فشار رو به پایین را فشار دهید تا به سمت فرورفتگی موج حرکت کنید.پای پشت خود را به سمت جلو حرکت داده و زانوی پشت خود را به سمت لوله های محکم بیندازید. زانوی پشتی شما باید آنقدر پایین بیاید که عرشه را لمس کند. در طی این حرکات ، صندوق عقب خود را به سمت جلو حرکت دهید تا از لق زدن لب شما جلوگیری کند.
این موقعیت هنگام خروج از لوله سرعت نیز به شما می دهد.
هر دو دست خود را به سمت خروجی لوله قرار دهید تا وزن خود را به جلو هدایت کنید. همزمان ، با فشار بر انگشتان پا ، خط خود را با پای پشت خود حفظ کنید. پیش بینی کنید که آیا بشکه به یک قسمت کم عمق برخورد می کند و به باز شدن ادامه می دهد ، یا یک کانال را بزنید و خروجی را بلند و محکم کنید. ]
اگر بینایی خود را از دست داده اید یا اعتماد به نفس ندارید ، همان خط را نگه دارید تا زمانی که خروج را باز یا ببینید.
دست و پا زدن راحت تر است.
تخته های بلند در موج سواری کوچک بهتر هستند.
تخته های بلند دارای بینی های نازکی هستند که امواج بزرگتری را می گیرند.
شروع شدن
ابتدا روی زمین تمرین کنید. دسته بند را به پای پشت و دم تخته وصل کنید ، سپس روی تخته شکم را دراز بکشید تا بدن شما به طور مستقیم در وسط تخته قرار گیرد. از این وضعیت حرکت پارو زدن خود را با هر دو بازو تمرین کنید تا ماهیچه هایی را که کار می کنید حس کنید.
اگر راست دست باشید ، به طور کلی پای عقب شما پای راست شما خواهد بود. این موضع گیری "منظم" است. موقعی که تسمه روی پای چپ شما باشد ، این حالت "مسخره" نامیده می شود. در صورت تردید ، فقط کاری را انجام دهید که طبیعی ترین حالت را احساس می کند.
هنگامی که برای اولین بار موج سواری را یاد گرفتید فقط به آب نپرد وگرنه سریع ناامید خواهید شد. قبل از اینکه در حضور دیگران در ساحل باشید ، کمی وقت بگذارید و روی ماسه ها یا در خلوت حیاط خانه خود تمرین کنید.
برخاستن را تمرین کنید. "برخاستن" (یا "بلند شدن") روی موج و ایستادن روی تخته کمی تمرین را می طلبد. در حالی که روی تخته دراز کشیده اید ، دستان خود را از پارو به سمت بالا بیاورید و دستان خود را زیر سینه قرار دهید ، کف دست ها را روی تخته هیئت مدیره قرار دهید در حالی که انگشتانتان از دو طرف تخته موج حلقه می شود.
با یک حرکت سریع بدن خود را با بازوها به سمت بالا فشار دهید و پاها را به سمت بالا و زیر خود بچسبانید. یک پا را در جایی قرار دهید که دستان از بالا فشار داده شده و پای دیگر را حداقل به اندازه عرض شانه در پشت قرار دهید.
همانطور که شروع می کنید ، ممکن است آسان تر باشید که ابتدا به زانو در بیایید و سپس هر بار یک پا را بالا بیاورید تا در حالت ایستاده قرار بگیرید. سرعت آن از پرش به بالا کندتر است ، اما برای کسی که آماده پرش به بالا نیست ، به طور موثری کار می کند.
در هنگام برخاستن خود هرگز از ریل یا لبه های صفحه استفاده نکنید ، مگر اینکه بخواهید وقتی دستانتان از روی ریل شما لغزانند ، چانه خوبی بزنید.
اگر هنگام بلند شدن متوجه شدید که دست یا پایتان بلغزد ، ممکن است لازم باشد موم بیشتری روی تخته خود بمالید.
شما می توانید بدون وجود تخته موج سواری به بالا بپرید ، بنابراین در هر جایی که کمی فضای کافی دارید آن را انجام دهید تا وقتی که از انجام آن راحت باشید ، این کار را انجام دهید.
پیشرفت خود را با فاصله و نه زمان اندازه گیری کنید. با شروع طولانی مدت و بدون نفس کشیدن ، از استفاده از تایمر یا شمارش ثانیه ها خودداری کنید زیرا خود را از نظر روحی روانی خواهید کرد. [7] درعوض ، اندازه گیری میزان شنا در استخر یا عمق عمق قبل از نیاز به هوا را اندازه بگیرید.
اگر می خواهید زمان خود را پیگیری کنید ، در عوض برای خودتان یک دوست داشته باشید.
ایمن ماندن
هنگام تمرین فرد دیگری را در نزدیکی خود داشته باشید. تمرین به تنهایی خطرناک است زیرا در صورت از دست دادن یا شروع به خفگی یا غرق شدن ، نمی توانید به خود کمک کنید. برای داشتن امنیت بیشتر ، اطمینان حاصل کنید که همسرتان CPR آموزش دیده است ، بنابراین در صورت بروز شرایط اضطراری ، آنها می توانند به شما کمک کنند.
ابتدا در آبهای کم عمق بمانید. به این ترتیب می توانید هنگام رفتن به زیر آب بایستید یا بنشینید. آب پاشی به انرژی اضافی نیاز دارد که از اکسیژن با ارزش شما استفاده می کند. همچنین در صورت نیاز به هوا و یا وضعیت اضطراری سریعاً رسیدن به سطح زمین آسان تر است.
به بدن خود گوش دهید. اگر بینایی شما شروع به کم رنگ شدن یا احساس سبکی سر کرد ، بلافاصله به سطح زمین بروید. به خطر انداختن ایمنی شخصی شما به اندازه چند ثانیه اضافی در زیر آب مهم نیست.پرش ارتفاع یک رویداد دو و میدانی است که در آن شما باید از یک میله افقی در ارتفاعات مختلف بپرید. برای دختران دبیرستانی ، ارتفاع معمولاً از 4 فوت (1.2 متر) شروع می شود و پس از پاک کردن نوار توسط ورزشکار ، 2 اینچ (5 سانتی متر) افزایش می یابد. برای پسران دبیرستانی این نوار از ساعت 5 شروع می شود. دیک فوسبری "Fosbury Flop" را رواج داد و به کمال رساند ، تکنیکی که در آن ورزشکار برای کاهش مرکز ثقل خود از بالای میله قوس می گیرد.
مراحل
"J" را یاد بگیرید. نوار میله را "J" می نامند زیرا وقتی ورزشکار به میله نزدیک می شود به شکل "J" می دود.
از مرکز میله 10 قدم به شکل "J" عقب بروید: قسمت قلاب باید پنج پله باشد و خط باید سه پله باشد. اگر راست پا باشید ، از سمت چپ گودال می دوید ، جامپرهای پای چپ از طرف دیگر وارد می شوند. (این می تواند برای مبتدیان باشد. یافتن کارهایی که انجام آنها برای شما راحت است و مناسب بودن کدام طرف مهم است.)
پنج قدم به جلو و در یک خط مستقیم به سمت گودال بدوید. با این کار می توانید سرعت خود را بدست آورید.
3 مرحله بعدی شما منحنی خواهد شد تا به سمت گودال شتاب بگیرد و گشتاور ایجاد کند (حرکت زاویه ای). این مراحل باید به صورت منحنی اجرا شوند - اگر بخواهید این مراحل را ادامه دهید ، در نهایت به صورت حلقوی شروع به کار می کنید. در عوض ، سه تا بگیرید ، که حرکت دایره ای را شبیه سازی می کند و شما را به سمت میله تسریع می کند.
مرحله دوم تا آخرین مرحله باید یک قدم سریع دیگر به سمت نوار باشد. این مرحله "آخرین مرحله" نامیده می شود. در این مرحله ، شما باید حرکت خود را به سمت جلو ادامه دهید و همچنان باید قد بلند بایستید مثل اینکه یک دوومیدانی باشید. هر دو دست خود را به عقب بیاورید ، در آرنج قفل شده است.
پیاده روی یکی از ساده ترین و ارزان ترین تمریناتی است که فرد می تواند انجام دهد. پیاده روی فواید زیادی برای سلامتی دارد ، مانند تقویت قلب و کاهش فشار خون. [1] اگرچه یک برنامه معمول پیاده روی هسته اصلی شما را درگیر نمی کند ، اما می توانید هنگام پیاده روی برنامه خود را تغییر دهید تا عضلات شکم خود را تنش دهید. [2]
انجام تمرینات هنگام پیاده روی
ترکهای کوتاه تمرینات اضافی را در راه رفتن خود بگنجانید. یک راه عالی برای تن دادن به شکم در حین راه رفتن ، انجام تمرینات بالاتنه هنگام راه رفتن است. اگرچه به نظر می رسد که این تمرینات بر روی بازوهای شما متمرکز است ، اما هنگام راه رفتن آنها گروه های مختلف عضلانی را در هسته شما درگیر می کنند. حرکت دادن بالاتنه و پایین تنه همزمان با کار کردن برای حفظ تعادل ، عضلات اصلی را درگیر می کند. [3]
این تمرینات قرار است هنگام راه رفتن تکمیل شوند. برای انجام این تمرینات نباید متوقف شوید.
در یک ساعت پیاده روی طولانی ، سه یا چهار مجموعه از این تمرینات را در خود بگنجانید.
هر تمرین را به فاصله یک دقیقه و با فاصله ای حدود هفت تا هشت دقیقه انجام دهید.
اگر برای شروع باید 20 یا 30 ثانیه با انجام هر تمرین شروع کنید ، این کار را انجام دهید. می توانید با اضافه کردن زمان اضافی ، یکبار احساس راحتی کنید.
همچنین می توانید سه یا چهار تمرین با هم و بدون استراحت دو تا چهار بار در طول راه خود انجام دهید.
در حالی که هسته خود را می کشید راه بروید. یک روش خوب برای تقویت عضلات شکم هنگام راه رفتن یا انجام هر فعالیت روزانه دیگر ، کشیدن ناف به سمت ستون فقرات است. این تمرین شکم عرضی را انجام می دهد ، که از پهلو به جلو شکم می رسد. [4]
هنگام راه رفتن ، دکمه شکم خود را به داخل بکشید ، مثل اینکه آن را به سمت ستون فقرات خود بکشید. شکم های خود را اینگونه نگه دارید
هنگام انقباض شکم ، اطمینان حاصل کنید که نفس می کشید. معده خود را مکیده و نفس خود را قطع نکنید.
اگر می خواهید یک بازوی کامل بازو داشته باشید و بازوهایتان کاملاً دراز کشیده از جلو باشد ، هنگام کاشتن پا روی دیوار ، خطر مشت زدن به دیوار را دارید. [10]
همچنین ، اگر بازوهایتان کشیده شده باشد ، هنگامی که سعی می کنید از دیوار خارج شوید ، سرعت چرخش شما را کم می کند.
پای غالب خود را روی دیوار بکارید. از پای غیر مسلط خود بر روی زمین بپرید و توپ پای مسلط خود را تقریباً در ارتفاع باسن خود بر روی دیوار بکارید. [11] [12] هنگامی که پای خود را به سمت دیوار بالا می آورید ، چانه را صاف و عمودی نگه دارید. [13] با این کار اطمینان حاصل می کنید که وقتی پای کاشته شده را فشار می دهید ، به جای اینکه به صورت افقی از دیوار قرار بگیرید ، به صورت عمودی از دیوار می پرید.
اگر هنگام کاشتن پا بیش از حد به خود خم شوید ، و ساق پا به سمت دیواره مایل باشد ، چسبیدن به دیوار را از دست می دهید و پای شما به پایین می لغزد. [14]
از دیوار فشار دهید. با پای غالب خود که قبلا روی دیوار کاشته شده است ، فشار دهید و بپرید. همراه با پرش از پای غیر مسلط ، دو منبع حرکت عمودی به شما می دهد. [15] همانطور که با پای غالب خود به سمت دیوار فشار می آورید ، بدن شما به صورت عمودی بالا می رود ، اما همچنین از دیوار به صورت افقی و مورب دور می شود. [16]
پای غالب کاشته شده شما باید شما را به سمت بالا ببرد انگار که از دیوار بالا می روید. این به شما ارتفاع لازم برای اجرای صحیح تلنگر دیواری را می دهد.
از این مرحله در هوا ، شما شروع به چرخش به عقب می کنید.
زانوی خود را بچرخانید تا چرخش به عقب شروع شود. هنگامی که در هوا بلند شدید و شروع به حرکت به عقب از دیوار می کنید ، تاب می گیرید و زانوی پای غیر مسلط خود را به سمت بدن می رانید تا چرخش خود را شروع کنید. [17] حرکت شما در هنگام چرخش زانو ، چرخش عقب را آغاز می کند.
سر ، بازوها و پاها را مثل یک توپ در بدن محکم نگه دارید. [18] محکم نگه داشتن بدن به شما کمک می کند تا یک کار کامل را انجام دهید
انتهای آن را محکم کنید. حتی اگر از یک تیغه تیز برای بریدن طناب استفاده کرده اید ، باز هم احتمال از بین رفتن و از بین رفتن انتهای آن وجود دارد ، که باعث کمرنگ شدن طناب شما و ایجاد خطر برای هلتر ایجاد شده می شود. به همین دلیل ضروری است که اهداف خود را تأمین کنید. شما می توانید این کار را با روش های مختلف انجام دهید:
انتهای طناب را روی شعله باز ذوب کنید [6]
برای جوش زدن انتهای طناب از آهن لحیم کاری استفاده کنید [7]
از ترکیب لحیم کاری انتهای آن و پیچیدن آنها در بند چتر استفاده کنید
طناب را با نوار اصطکاک بپیچید ، تقریباً 1/2 اینچ از انتهای آن دو تا سه دور دور طناب بچرخانید [8]
شروع هالتر
دو گره مرکزی بزنید. برای شروع ، طناب خود را صاف روی زمین یا روی میز قرار دهید. طناب را از وسط تا کنید تا بتوانید به راحتی وسط طناب را بسنجید. گره ای ساده و به سبک بیش از حد را در مرکز آن ببندید و مطمئن شوید که گره خورده است. سپس دستان خود را 11 اینچ به سمت چپ گره حرکت دهید و یک گره دوم را نیز بگیرید. وقتی دو گره گرفتید ، پایه خود را روی طناب تنظیم کنید تا در مرکز مستقیم دو گره ای که تازه گره زده اید ، کل طناب به دو قسمت شود. [9]
این گره ها بعداً به گره های بند بینی تبدیل می شوند که هولتر را در اطراف صورت اسب شما نگه می دارند.
طناب را تا کرده و عبور دهید. طناب را جمع نگه دارید ، دستان خود را به سمت پایین طناب حرکت دهید. یک قسمت زوج را بگیرید تا هر دو رشته طناب داشته باشید و آنها را از بقیه طناب تقریباً هفت اینچ از مرکز عبور دهید (بین دو گره overhand). اگر طناب را روی یک میز صاف نگاه کنید ، طناب باید از وسط دو گره مستقیم پایین بیاید ، روی خودش را بچرخاند (قسمت جفت شده در سمت چپ طناب خاموش ، از طریق رشته اصلی قرار بگیرد) ، و مخروطی به عقب برگشته و به سمت راست باز می شود ، و آنچه را که مبهم به نظر می رسد مانند علامت جمع است.
صفحه شطرنج را تنظیم کنید. بعد از اینکه قطعات توانستند خشک شوند ، یک صفحه شطرنج بیرون بیاورید و آنها را تنظیم کنید. در ردیف اول و آخر ، تکه های خود را مرتب کنید تا گوشه ها حاوی صخره ها باشند. در حال حرکت به سمت داخل و در همان ردیف rooks:
در کنار صخره ها شوالیه ها قرار خواهند گرفت.
در کنار شوالیه ها اسقف ها می روند.
در کنار اسقف ها پادشاه و ملکه شما قرار دارند ، ملکه در یک رنگ مربع با رنگ خود (ملکه سفید ، مربع سفید ؛ ملکه سیاه ، مربع سیاه).
پیاده های خود را از یک ردیف در مقابل خروسها ، شوالیه ها ، اسقف ها ، پادشاه و ملکه خود قرار دهید.
سمت چپ خروجی سفید (از دیدگاه سفید) ، باید یک مربع سیاه باشد. در تابلوهای دارای برچسب ، این مربع A1 خواهد بود.
روش های زیادی برای خاتمه دادن به یک بازی شطرنج وجود دارد ، اما متأسفانه ، آنها به نحوه بازی شما قبل از بازی آخر بستگی دارند. با این حال ، اگر توانستید برتری خود را کسب کنید یا از نظر مطالب خیلی عقب نیستید ، مراحل زیر دستورالعمل هایی را ارائه می دهد که به شما کمک می کند اطمینان حاصل کنید که یک مات بدست می آورید یا در غیر این صورت کی حرکت به بن بست می رسید.
قبل از بازی شش تا هفت حرکت فکر کنید و همیشه بدانید که تک تک قطعات ، هر لحظه از بازی چه کاری می توانند انجام دهند. وقتی مردم این کار را نکنند ، اشتباهات احمقانه ای مرتکب می شوند.
از قطعات به همراه پادشاه خود به اندازه کافی محافظت کنید تا در یک بازی آخر ساده ، که بین پادشاه شما و برخی از قطعات دیگر در برابر پادشاه حریف است ، دوام بیاورد. قطعات اضافی ممکن است دو اسقف (سخت) ، یک روح (نوعی سخت) ، یک ملکه (تا حدودی آسان) یا دو خروس (بسیار آسان) باشد. یک شوالیه و یک مأمور اسقف اگرچه ممکن است ، حداقل 30 حرکت توسط متخصصان انجام می شود.
زمین خوردن یک قسمت طبیعی از هر بازی بیس بال است. با این حال ، ممکن است بسیاری از بازیکنان جوان هنگام آسیب دیدگی از زمین از آسیب دیدگی یا صدمه دیدن ترس داشته باشند. در اینجا چند نکته برای کمک به بازیکنان برای جلوگیری از ترس و بازی بیس بال بهتر آورده شده است.
تصویری با عنوان از ضربه خوردن توسط زمین در بیس بال مرحله 1 نترسید
هنگامی که در موضع چوب زدن هستید کسی توپهای تنیس را به سمت شما پرتاب کند. این امر برای این است که شما بتوانید به دیدن زمینی که به سمت شما می آید عادت کنید و عکس العمل نشان دهید.
تصویری با عنوان از ضربه خوردن توسط زمین در بیس بال مرحله 2 نترسید
پا به محوطه خمیر بزنید و انتظار ضربه زدن به توپ را داشته باشید. به ضربه خوردن فکر نکنید ، به ضربه خوردن فکر کنید.
اگر زمین به بدن شما می آید ، بهترین راه برای جلوگیری از آسیب دیدن ، پیروی از این روش است:
پشت و سر خود را از پارچ برگردانید و به قسمت پشتی روبرو شوید.
تصویری با عنوان از برخورد با یک زمین در بیس بال نترسید مرحله 3 بولت 1
به بالا نگاه کنید و تیغه های شانه خود را به هم نزدیک کنید ، بنابراین گردن شما توسط کلاه ایمنی محافظت می شود و ستون فقرات آسیب پذیرتر نیست.
پای جلوی خود را بچرخانید و زانوی خود را به زمین فشار دهید تا در نهایت روی یک زانو قرار بگیرید.
تصویری با عنوان از برخورد با یک زمین در بیس بال نترسید مرحله 3 بولت 3
انتهای خفاش خود را زمین لمس کنید تا از گرفتن توپ بد جلوگیری کنید.
تصویری با عنوان از ضربه خوردن توسط یک زمین در بیس بال مرحله 3 بولت نترسید
تصویری با عنوان از ضربه خوردن توسط زمین در بیس بال مرحله 4 نترسید
سعی کنید توپ را به آرامی با حرکت تقریباً دورتر به عقب به سمت گیرنده و ضربه ضربه آرام بگیرید تا آسیب نبیند یا کبودی برجای بگذارد.
در نهایت با یک سر و خم به پایین روی یک زانو قرار خواهید گرفت. این امر احتمال ضربه خوردن را کاهش می دهد و اطمینان حاصل می کند که در صورت ضربه خوردن به پشت ، باسن یا پایین سنبله ها.
اگر وقت کافی برای خلاص شدن از راه ندارید ، به راحتی پشت خود را به پارچ برگردانید و اجازه دهید توپ به پشت یا باسن شما برخورد کند. اینقدر صدمه نخواهد دید زیرا انتهای عصبی کمتری در پشت دارید و لب به لب هدف نرم است.
تصویری با عنوان از ضربه خوردن توسط یک زمین در بیس بال مرحله 6 نترسید
ضربه دیدن را از نظر مثبت مشاهده کنید. شما به صورت پایه در می آیید و به تیم خود کمک می کنید و همچنین درصد درون خود را بهبود می بخشید.
به یاد داشته باشید که ثابت ماندن پس از ضربه ، شما را سخت نشان می دهد و در صورت وجود ، تیم دیگر را می ترساند.
پرچم یا پرهای نزدیک دارت را بچسبانید. این عمل علاوه بر ایجاد کشش مشابه ایجاد شده توسط نوارها / استریمرها ، از نظر تاریخی نیز برای مخفی نگه داشتن دارت در نبردها استفاده می شده است. پرچم ها و پرهای روشن و پر رنگ حواس پرتی را پرت می کند
لباس مسابقه خود را با موسیقی مورد استفاده خود مطابقت دهید. چه رقص شما خسته کننده باشد و چه خوش روح ، انتخاب لباس شما می تواند در تنظیم یخ هنگام یخ کمک کند.
اگر موسیقی شما سریع و شاد است ، ممکن است لباسی با رنگ روشن که با درخشش تزئین شده باشد ، مناسب باشد.
اگر در حال رقصیدن با آهنگی آرام و روح انگیز هستید ، ممکن است یک لباس تیره یا لباس بلند با تزیینات کمتر انتخاب کنید.
اگر دوست دارید شلوار اسکیت شکل بپوشید تا تمرین کنید. شلوارهای اسکیت شکل اغلب در قسمت پایین آن بلندتر ساخته می شوند تا به راحتی در اطراف چکمه های اسکیت شما بنشینند.
شلوار اسکیت ممکن است ساده مشکی باشد ، یا ممکن است با یک نوار رنگی از پایین پا یا دور کمر تزئین شود.
روی لباس اسکیت خود یک ژاکت یا یک سویشرت بپوشید تا در تمرین گرم بماند. یک ژاکت ، پیراهن ژاکت یا بادگیر مناسب می تواند مانع از سرد شدن شما در یخبندان شود. با گرم شدن می توانید لایه ها را بردارید تا زیاد گرم نشوید. [3]
برخی از مربیان به اسکیت بازان خود اجازه می دهند که با شلوار عرق یا شلوار بادگیر روی جوراب شلواری خود را تمرین کنند. [4]
با کاپشن بزرگ یا کت تمرین نکنید. این حرکت شما را محدود می کند و باعث می شود مربی شما هنگام اسکیت بازی فرم شما را سخت ببیند.
اسکیت سفید یا برنزه انتخاب کنید. ن لازم است در مسابقات اسکیت فیگور از اسکیت سفید یا برنزه استفاده کنند. حتما اسکیت های خود را محکم ببندید تا از پشتیبانی لازم روی یخ ها برخوردار باشید.
موهای خود را بالا بکشید تا از صورت دور شود. داشتن مو در چشم می تواند باعث حواس پرتی و افتادن شما در هنگام چرخش و پریدن روی یخ شود. موهای خود را به داخل یک نان ، بافته یا دم اسبی بکشید. اگر موی چتری دارید ، مطمئن شوید که آنها به پشت محکم شده اند و از صورت شما خارج شده اند.
مشت زننده های برجسته محمد علی ، جو کالزاگه ، ویتالی کلیچکو ، ایواندر هولفیلد ، ماکس اشملینگ ، کریس برد ، جیم کوربت ، جک جانسون ، برنارد هاپکینز ، لازلو پاپ ، جری کواری ، آنسلمو مورنو ، جیمز تونی ، ماروین هاگلر ، خوان مانوئل مارکز ، هومبرتو سوتو ، فلوید می ودر جونیور ، راجر می ویدر ، پرنل ویتاکر ، سرخیو گابریل مارتینز و گیلرمو ریگوندو. این سبک بوکس توسط بوکسور خیالی Little Mac نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
پنکرهای پیشخوان معمولاً با از دست دادن مشت هایشان حریفان خود را از پا در می آورند. هر چقدر حریف بیشتر از دست بدهد ، سریعتر خسته می شود و تأثیرات روانی عدم توانایی در برخورد به زمین شروع می شود. ضربه زننده ضد ضربه اغلب سعی می کند کاملاً از حریف خود سبقت بگیرد ، نه فقط از نظر جسمی ، بلکه حس ذهنی و عاطفی این سبک می تواند بسیار دشوار باشد ، به ویژه در برابر مبارزان باتجربه ، اما پیروزی در یک مبارزه بدون ضربه اغلب ارزش پرداخت دارد. آنها معمولاً سعی می کنند از مرکز حلقه دور بمانند تا بتوانند از حریف خود سبقت بگیرند و از بازی دور شوند. یک مزیت بزرگ در ضد حمله حرکت رو به جلو مهاجم است که آنها را بیشتر به سمت حمله برگشت می کشاند. به همین ترتیب ، حذفی ها بیشتر از آنچه از سبک دفاعی انتظار می رود رایج است.
نزاع و جدال
نزاع معروف جورج فورمن
نزاع کش مبارزی است که به طور کلی در رینگ فاقد ظرافت و کار پا است ، اما با قدرت مشت زنی جبران می کند. بسیاری از مشاجرات کم تحرک هستند و سیستم عامل کم تحرک ترجیح می دهند و در تعقیب جنگجویانی که سر پا هستند مشکل دارند. همچنین ممکن است تمایل داشته باشند که مشت زدن ترکیبی را به نفع ضرب و شتم مداوم با یک دست و با پرتاب ضربات منفرد کندتر و قدرتمندتر (مانند قلاب ها و برافروختگی) نادیده بگیرند. کندی و الگوی مشت قابل پیش بینی آنها (منگنه های منفرد با لیدهای واضح) اغلب آنها را در برابر مشت های باز باز می گذارد ، بنابراین نزاع کنندگان موفق باید بتوانند مقدار قابل توجهی از مجازات را جذب کنند. با این حال ، همه مبارزان نزاع و جدال متحرک نیستند. برخی می توانند در صورت لزوم حرکت کنند و سبک ها را تغییر دهند اما هنوز سبک نزاع و نزاع مانند ویلفردو گومز ، پرنس نسیم حامد و دنی گارسیا را دارند
وقتی صحبت از محافظت از خود در بوکس می شود ، ثابت ماندن در حرکت مهم است. به همین دلیل ، بوکسورهای باتجربه مانورهای گریز را نسبت به بلوک های محافظ و پارتی های تأثیرگذار برمی دارند. تکنیک "باب و بافندگی" ، که شامل خم شدن و حلقه زدن با سر در هنگام تغییر وضعیت قسمت بالاتنه است ، یکی از پایه های دفاع جامد بوکس است. گنجاندن روش باب و بافندگی در تاکتیک های دفاعی شما ضربه زدن را دشوارتر می کند و به شما کمک می کند مهارت خود را به مرحله بعدی برسانید.
شکستن تکنیک
تصویری با عنوان Bob and Weave in Boxing مرحله یازدهم
از زانوها برای "باب" استفاده کنید. برای انجام لبه دفاعی ، زانوها را خم کنید تا مرکز ثقل شما پایین بیاید. در همان زمان ، قسمت بالاتنه را کمی به سمت جلو متمایل کرده و چانه خود را ببندید. اگر به درستی انجام شود ، باید بتوانید به اندازه کافی پایین فرو بروید تا یک مشت فرضی از بالای سر خود عبور کند. پس از اردک ، به سرعت به موضع جنگی خود بازگردید.
"باب" به معنای حرکت رو به بالا و پایین به صورت ریتمیک است ، که دقیقاً نحوه اردک زدن در ورزش بوکس است.
از زانو خم شوید ، نه از ناحیه کمر. قوز کردن شما را مجبور می کند که برای یک ثانیه از چشم خود را از حریف بردارید و شما را در معرض آبرسانی و قلاب های بیل قرار می دهد. ]
بیاموزید "ورق" های پی در پی را با هم "ببافید". همانطور که یک مشت مستقیم به سمت شما می آید ، از یک حرکت محکم و کنترل شده از کمر ، سر و شانه ها استفاده کنید تا از بیرون به سمت مشت متصل شوید. به این ترتیب ، مشت درست به گذشته می لغزد. این حرکت سر گریز را ادامه دهید تا مشت های متوالی را به صورت ترکیبی بلغزانید. به هم پیوستن چندین لغزش به دلیل حرکت مکرر سر به سر بوکسور به "بافت" معروف است.
هنگام لغزش مشت ، خیلی به پهلو خم نشوید. لغزش مناسب حرکتی کاملا محافظه کارانه است. فقط باید به اندازه کافی خم شوید تا اطمینان حاصل کنید که مشت از طریق آن بی ضرر عبور می کند.
هر بار که کاسه کاسه می کنید ، پای پیشانی خود را در همان مکان قرار دهید. انگشتان خود را به سمت خمیر نشان دهید در حالی که باسن های شما به دور خود می چرخند. اگرچه موقعیت و چرخش دست ممکن است در هر بار زایمان متفاوت باشد ، مکانیک بدن و محل قرارگیری شما باید سازگار باشد. فرود را در همان نقطه تمرین کنید تا از تماس گرفتن بدون توپ جلوگیری شود.
اگر روی پای عقب خود قرار گرفتید ، هدف قرار گرفتن وزن در انگشتان پا باشد. سپس ، وزن خود را در اسرع وقت به پای جلوی خود منتقل کنید.
دویدن خود را تمرین کنید تا تکنیک خود را محکم کنید. بعد از اینکه فاصله مناسب ، ارتفاع محدود و قرارگیری پا را برای زایمان تعیین کردید ، بارها و بارها تمرین کنید تا مجبور نباشید در طول مسابقات به این موارد فکر کنید. بگذارید حافظه عضلانی بدن شما را راهنمایی کند و سرعت زایمان نتیجه طبیعی خواهد بود.
همانطور که معمولاً می دوید - مثل یک ورزشکار بدوید! هدف خود را به عنوان بدست آوردن به عنوان بالا بردن.
روی تحویل خود کار کنید
ویدیویی از تحویل بولینگ خود را برای تجزیه و تحلیل ضبط کنید. اگر بتوانید خودتان را تماشا کنید بسیار آسان تر است که ارزیابی کنید چگونه بولینگ می کنید. [
برای ضبط تحویل تلفن همراه یا ضبط کننده فیلم تنظیم کنید.
چندین تحویل را در ظرف بچرخانید تا اندازه مناسب فرم خود را بدست آورید.
ضبط خود را تماشا کنید تا مشخص شود چه جنبه هایی از زایمان باید تنظیم شوند.
در هنگام زایمان خم شدن ثابت آرنج را حفظ کنید. قرارگیری مناسب بازو در تولید سریعتر سرعت توپ مهم است. از استفاده از تحویل بازوی مستقیم خودداری کنید و در دستیابی به سرعت بالای بولینگ نتایج بهتری خواهید داشت. بعد از اینکه توپ را خم کردید دنبال کنید. [5]
بازوی غیر بولینگ خود را قبل از آوردن به بدن دراز کرده نگه دارید. تصور کنید که قصد دارید چوب انداز را بگیرید و آنها را به سمت خود بکشید تا به سرعت شما کمک کند.
برای تولید حرکت از کل بدن خود استفاده کنید. سرعت بولینگ چیزی بیش از بازوی شماست. اطمینان حاصل کنید که کل بدن شما در تحویل توپ دخیل است تا حداکثر سرعت بولینگ را بدست آورید. ]
پای جلوی خود را هر بار نسبت به چین در همان نقطه فرود بیاورید.
بالاتنه را با استفاده از لگن بچرخانید تا شما را به جلو سوق دهد.
بازوی غیر بولینگ خود را بچرخانید تا بازوی بولینگ خود را به جلو شلاق بزنید.
بسکتبال و حلقه دریافت کنید. بدون هیچ یک از آنها نمی توانید تمرین کنید.
توپ را نگه دارید. دست محکم خود را در هر نقطه از توپ قرار دهید زیرا این دست شوت شما خواهد بود. دست دیگر خود را در کنار نزدیک ترین توپ به خود قرار دهید. اگر راست دست هستید ، دست راست باید در کنار توپ نزدیک شما و دست چپ در سمت چپ توپ قرار داشته باشد. اگر دست چپ هستید ، دست چپ نیز باید در نزدیکی سمت شما باشد و سمت راست باید در سمت چپ توپ قرار گیرد.
بالا آوردن توپ. برای بازیکنان جوان اشکالی ندارد که توپ زیر سر شما باشد. برای بازیکنان مسن توپ را بالا بیاورید تا توپ بالای سر شما باشد. دستان شما باید در زاویه 90 درجه قرار بگیرند. آرنج شما باید نزدیک شما باشد و از شما دور نباشد.
با پاها شلیک کنید. بسیاری از مردم فکر می کنند که شما با دستان خود شلیک می کنید اما در واقع از پاها شلیک می کنید. بازوها برای هدایت توپ هستند.
نحوه شلیک با پاها. زانوها را خم کرده و همه را با یک حرکت مستقیم به سمت بالا بپرید.
شلیک توپ. اکنون که می دانید چگونه توپ را نگه دارید و چگونه شلیک کنید ، زمان شوت فرا رسیده است.
در عمل تیراندازی. وقتی در هوا هستید و می خواهید توپ را رها کنید. توپ را شلیک نکنید ، آن را تحت فشار قرار ندهید.
لمس در حال اتمام است. وقتی توپ از دست شما خارج شد. مچ دست بزنید یا ضربه محکم و ناگهانی بزنید.
تمرین. به تمرین ادامه دهید. برای پایین آوردنش مدتی طول خواهد کشید. فقط فکر کنید که جوانب مثبت از همان جایی که شما شروع کردید شروع شد.
مرور. یک توپ و حلقه بگیرید. دستان خود را روی توپ قرار دهید. توپ را بالای سر خود بیاورید. آرنج خود را داخل نگه دارید. زانوهای خود را خم کنید. مستقیم به بالا بپرید. توپ را شوت کن. به مچ دست بزنید.
درباره این سایت